این روزها اغلب فیلم‌های شبکه‌های خانگی و سینمایی ایران، خیلی از ما و فرهنگمون فاصله گرفته.
سینمایی که یه‌زمانی فیلم‌هاش حرف دل مردم بود، از ریشه‌ها و ارزش‌هامون می‌گفت، حالا انگار توی شلوغی تقلید و زرق‌وبرق گم شده.
هر روز یه فیلم تازه میاد که بیشتر از اینکه بوی ایران بده، پر از فکر و سبک زندگی وارداتیه؛ چیزایی که نه به ما می‌خوره، نه با روح و هویت این سرزمین جور درمیاد.
کم‌کم داریم به جایی می‌رسیم که حتی تصویر آدم ایرانی توی پرده سینما هم برامون غریبه شده.
اون فیلم‌های پاک و صادقِ قدیم، که یادآور «بوی پیراهن یوسف» و «دزد عروسک‌ها» بود، جاشو داده به سینمایی که بوی تعفن می‌ده، بوی بی‌حیایی و بی‌هویتی.
دیگه خبری از سادگی و آرمان‌خواهی نیست؛ انگار حیا و پاکی از دل خیلی از فیلم‌ها رفته.
سینمای امروز به‌جای اینکه نوری باشه توی تاریکی، خودش داره دنبال تاریکی می‌گرده.
ولی هنوزم امید هست…
اگه یه روز فیلم‌سازامون دوباره به خودشون بیان، اگه از دل مردم و خاک خودشون الهام بگیرن، شاید سینمای ایران دوباره بوی عشق، صداقت و ایمان بده همون بویی که یه‌زمانی دل همه‌مون رو گرم می‌کرد.
#به_قلم_خودم
#بازگشت_به_ریشه
#ایرانی_باشیم
#حیای_گمشده
#سینمای_بی_هویت
فرم در حال بارگذاری ...
آخرین نظرات