با خواهرم رفته بودیم کافه.
به مسئول پذیرایی از مشتری‌ها گفتم:
«يه لاته بدون كافئين لطفا.»
گفت: «منظورتون اینه دی‌کف (Decaf)باشه دیگه؟»🤨
گفتم: «بله»😏
خواهرم گفت: «لطفاً یه كروسان کوچیک هم بیارید.»
گفت: «منظورتون سایز مينيه دیگه؟»🤨
من:😐😠
خواهرم:🤫
ویترس! (Waitress)😎
چرا خب؟! مگه زبان شیرین فارسی خودمون چشه؟!🥺
بدبختی داریم از دست اینا به قرآن🤦🏻♀️
✨✨✨
تا حالا شما هم با اینجور آدم‌ها روبه‌رو شدید؟! فقط چندتا کلمه‌ی انگلیسی یاد گرفتن و همه‌جا ازش استفاده می‌کنن، طوری که انگار هر چی بیشتر انگلیسی بگی، باکلاس‌تری! نمی‌گم استفاده از واژه‌های خارجی بده، اما هر چیزی جای خودش رو داره.
بعضی از فهرست‌های کافی‌شاپ رو که می‌خونی، احساس می‌کنی اشتباهی رفتی سیاره‌ی دیگه، نه یه کافه‌ی ساده. آخرش یا باید بری سراغ یه چای نبات سنتی، یا سرچ کنی یا اینکه چند ترم زبان انگلیسی پاس کرده باشی تا بتونی بفهمی چی باید سفارش بدی.
خب چرا این‌قدر سخت؟! کافیه کنار اسم خارجی نوشیدنی‌ها، معادل فارسی یا دست‌کم توضیح ساده‌ای از ترکیباتش رو بنویسند. این‌طوری نه کسی خجالت می‌کشه چیزی را اشتباه تلفظ کنه، نه احساس غریبی می‌کنه. تازه این یک مورد از جاهایی هست که گرفتار این معضل و فقر فرهنگی شده.
زبان فارسی، زبانیه سرشار از زیبایی و اصالت. حیف است این گنجینه‌ی پر ارزش رو فراموش کنیم. بیاییم بهش افتخار کنیم، نه فقط در شعر و ادبیات، بلکه در گفت‌وگوی روزمره‌مان. کلاس واقعی، در احترام به زبان، فرهنگ و ریشه‌هایمان است.
✍ سُمیه خانوم اُم‌الحسین
آخرین نظرات