مکتب فاطمیه

#عید_قربان 🐑 🐏 

عید قربان، عید بندگی و اوج ایثار 

عید قربان، آینه‌ای‌ست که در آن شکوه ایمان، صفای دل، و بلندای تسلیم نمایان می‌شود. روزی‌ست که انسان، به یاد می‌آورد راه رسیدن به خدا از گذرگاه دل کندن می‌گذرد؛ دل کندن از عزیزترین‌ها، از خواستن‌ها، از داشتنی‌ها…

در آن روزِ امتحان، ابراهیمِ خلیل، پدرِ ایمان، بر بلندی عرفان ایستاد و تیغ فرمان پروردگار را بر گلوی فرزند نهاد. اسماعیل، جوانه‌ی امید و روشنای چشم پدر، با دلی آرام گفت:

«یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ ۖ سَتَجِدُنِی إِن شَاءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّـٰبِرِینَ» 

(پدرم! آنچه مأمور شده‌ای انجام ده، ان‌شاءالله مرا از صابران خواهی یافت) [سوره صافات، آیه 102]

و خدا، که آگاه‌تر از هر داناست، صداقت آن دل‌های پاک را دید و به جای جان اسماعیل، قربانی‌ای از آسمان فرستاد تا رسمِ بندگی در تاریخ جاودان بماند.

عید قربان، تنها روز ذبح گوسفند نیست؛ روز ذبح نفس است، بریدن از «من» و رسیدن به «او». روزی‌ست که حاجیان در منا، در پایان حج، قربانی می‌کنند تا نشان دهند «لبیک»‌شان، فقط لب به کلام نبود، که دل نیز با آن همراه شده است.

در خانه‌ها نیز، سنت ابراهیمی زنده می‌شود؛ تیغ بر گلوی گوسفند، اما نیت بر گلوی تعلقات دنیا. گوشت نذری پخش می‌شود، بین فقرا، همسایگان، دل‌های محتاج… بوی غذا نمی‌آید، بوی مهر و عدالت است که در کوچه‌ها می‌پیچد.

قربانی کردن، نماد است؛ نمادِ آنکه ما نیز باید چیزی را، هرچند عزیز، در راه خدا بدهیم. هرکسی اسماعیلی دارد؛ خواه نامش وابستگی باشد، خواه غرور، خواه تعلق به دنیا.

و قربان، دعوتی‌ست به ذبح آن اسماعیل‌های پنهان…

امروز، دل‌ها غسل می‌کنند در نهر بندگی، چشم‌ها روشن می‌شوند به نور یقین، و جان‌ها سبک می‌شوند از سنگینی تملک.

و چه خوش گفت آن شاعر شیرین گفتار:

بندگی کن تاکه سلطانت کنند 

تن رها کن تا همه جانت کنند 

سر بنه در کف، برو در کوی دوست 

تا چو اسماعیل، قربانت کنند 

بگذر از فرزند و مال و جان خویش 

تا خلیل الله دورانت کنند 
#سمیه_خانوم_اُم_الحسین 

#عرفه_روز_نیایش🤲📿

غرفه فرصتی ناب برای بندگی

روز نهم ذی‌الحجه، روز عرفه است؛ روزی که آسمان به راز و نیاز عاشقان خدا گوش می‌سپارد و دل‌ها به سمت قبله‌ی اجابت پر می‌کشند. هرچند در ظاهر، نام «عید» بر آن نهاده نشده، اما عظمت و شکوهش از هر عیدی بالاتر است. این روز، عید نیایش و زمزمه‌ی عاشقانه‌ی بندگان با پروردگار خویش است؛ روزی که خداوند مهربان، سفره‌ی کرم و بخشایشش را پهن می‌کند و بندگان را به آغوش پُرمهرش فرا می‌خواند.در این روز، شیطان خوار و درمانده می‌شود، چرا که بندگان خدا رو به آسمان می‌برند و از ژرفای جان، او را می‌خوانند. از ظهر این روز، زائران بیت‌الله الحرام در صحرای عرفات وقوف می‌کنند، جایی که زمین، شاهد اشک‌ها و آه‌های دل‌شکسته‌ی عاشقان خداست. عرفه، روز عرفان است؛ شناختی ژرف از خویشتن و خالق خویش. و آنگاه که غروب فرامی‌رسد، کاروان دل‌های مشتاق، به سوی مشعرالحرام رهسپار می‌شود، تا گام به گام به میعادگاه وصال نزدیک‌تر شوند و خود را برای رازهای بزرگ‌ترِ حج، مهیا سازند.

آری، عرفه روزی است که دل، دوباره زنده می‌شود و روح، سبک‌بارتر از همیشه به سوی نور می‌شتابد. فرصتی است برای بازگشت، برای آشتی با خدا، برای پاک شدن از غبارهای دنیا. عرفه را باید با دل خواند، با اشک نوشت و با امید زیست؛ باشد که در این روز عظیم، دستی از رحمت ما را نیز در آغوش گیرد و دعایمان را بی‌پاسخ نگذارد.

#سمیه_خانوم_ٱم_الحسین

(به مناسبت سالروز شهادت جناب مسلم‌بن‌عقیل و هانی ابن عروه)🕊

در کوچه‌های پرغبار کوفه، سکوتی غریب سایه انداخته بود؛ گویی شهر شرمنده‌ی مردی بود که با دلِ پر از بیعت و چشمی نگران، به سوی تقدیری خونین گام برمی‌داشت. مسلم‌بن‌عقیل، #سفیر_عشق، #پرچم‌دار_بصیرت، #فرستاده‌ی_حسین، #آینه‌دار_وفاداری در روزگار بی‌وفایی بود. آمده بود تا قاصد روشنی باشد در شب تار کوفه؛ اما چه زود، چهره‌ها نقاب کشیدند و بیعت‌ها چون برگ‌های خشکیده، بر زمین ریختند.

مسلم، قامتش شکسته نبود حتی وقتی در غربتِ کوفه تنها شد. دلش به یاد مولایش حسین آرام بود. او مردی بود که نه برای خود، که برای حقیقت می‌جنگید. شمشیرش صدای عدالت داشت و لب‌هایش نام حسین را ورد می‌کرد حتی آن دم که مرگ در آغوشش کشید.

و چه جانکاه‌تر، ماجرای *دو طفلش…* کودکانی بی‌گناه، دلیرتر از بسیاری مردان، در غربتی دشت‌گون اسیر ظلمت شدند. تن کوچکشان تیغ نفاق را چشید، اما قلبشان روشن از ایمان به راه پدر بود. شهادت، ردایی شد بر قامت نحیفشان؛ ردایی از جنس آسمان.

و در این میان، نامی دیگر از حماسه بر تارک تاریخ درخشید: * #هانی‌بن‌عروه*. مردی که خانه‌اش مأمن مسلم بود و دلش قلعه‌ای برای ایمان. هانی، مرد عهد بود؛ کوفه را نه از ترس که با غیرت لرزاند. اما آنگاه که ایستاد، قامتش شکست، ولی ایمانش نه. با صورتی شکسته و بدنی خونین، راهی شد به سوی پروردگار، با لب‌هایی که هنوز زمزمه‌ی «یا حسین» داشت.

کوفه، شرمنده‌ی مردانی شد که مردانه ایستادند. و تاریخ، هنوز با افتخار از مسلم، طفلان او و هانی، زمزمه می‌کند؛ زمزمه‌ای به بلندای کربلا.

#سمیه_خانوم_اُم_الحسین

#خط‌به‌خط_با_روح‌الله 

آرام‌آرام به روزهای جانسوز و اندوه‌بار رحلت بزرگ‌مرد تاریخ معاصر، بنیان‌گذار کبیر انقلاب اسلامی، #امام‌خمینی (رحمة‌الله‌علیه) نزدیک می‌شویم؛ مردی که نامش در قلب تاریخ جاودانه شد و آوازه‌اش مرزهای جغرافیا را درنوردید. شخصیتی سترگ که با اندیشه‌ای الهی، عزمی استوار و بیانی نافذ، کاخ ستم شاهیِ پهلوی را فرو ریخت و پرچم حکومت اسلامی را بر بلندای ایران برافراشت. در برابر عظمت این مرد الهی، هر واژه‌ای رنگ می‌بازد و هر توصیفی، از بیان حقیقت وجودش ناتوان است. او نه‌تنها یک رهبر سیاسی، بلکه احیاگر روح ایمان و آزادگی در عصر ما بود. اما اکنون در روزگاری به‌سر می‌بریم که طوفان دروغ و تحریف، حقایق را از دید نسل‌ها پنهان کرده و مرز میان ظالم و مظلوم را در نگاه‌ها مخدوش ساخته است. فضای مجازی، گاه به جولانگاه حذفِ حقیقت بدل شده است.

سکوت ما در این میدان، خیانت به تاریخ است. اکنون زمان آن است که برخیزیم؛ بنویسیم، بخوانیم، بگوییم و برافروزیم چراغی در این غبار فتنه.
«پ.ن»:

✏️رهبر انقلاب: جوانها خیلی احتیاج دارند به خواندن کتاب. هم ادبیّات، هم تاریخ، هم مواریث، هم معرّفی شخصیّت‌ها؛ اینها چیزهایی است که انصافاً ما در آنها خلأ داریم…امام یک شخصیّت برجسته‌ی کم‌نظیر در تاریخ است؛ ما درباره‌ی امام چقدر کتاب نوشته‌ایم؟ چه نوشته‌ایم؟ اینها خیلی مهم است. این کارها باید انجام بگیرد. ۱۴۰۳/۲/۲۴
و اینجاست که باید از خود بپرسیم:👇
🔹 در قبال این راه روشن و آن همه فداکاری چه کرده‌ایم؟
🔹 چه کتاب‌هایی را برای شناخت بیشتر امام عزیزمان مطالعه و معرفی کرده‌ایم؟
🔹 کدام سطرها را در وصف مبارزات، اندیشه‌ها و میراث فرهنگی ایشان نگاشته‌ایم؟
🔹 چه فعالیت‌های فرهنگی انجام داده‌ایم؟ چه پیشنهاد یا راهکاری دارید تا نام و راه ایشان را بهتر به نسل‌های تشنه حقیقت بشناسانیم؟
#سُمیه_خانوم_اُم_الحسین 

#به_قلم_خودم 

#بحث_طلبگی

#روز_ازدواج💖

#سالروز‌ازدواج‌حضرت‌علی‌و‌حضرت‌زهرا‌ 

#ماه_ذی‌الحجه که فرا می‌رسد، دل‌های جا ماندهٔ ما نیز راهی مکه می‌شوند و نگاه‌ها در جست‌وجوی کعبه، بی‌قرار. در این ماه که حاجیان طواف خانه خدا را می‌کنند، آسمان هم بوی وصال می‌گیرد؛ وصال دو انسانِ آسمانی، که در زمین، زیباترین مفسران عشق‌اند. 

در روزهایی که دل‌ها طواف عشق می‌کنند، سالروز پیوندی‌ست که جبرئیل عاقدش بود. روزی که امام علی (ع) با دلی لرزان و نیتی پاک، پای در خانه وحی گذاشت و حضرت فاطمه (س)، دختر پیامبر را خواستگاری کرد، و بانوی نور، با حیای محمدی، بله را گفت و هم‌نفس حیدر شد. عشقشان نه تنها زمینی بلکه آسمانی بود و شهره و زبانزد خاص و عام. پیوندی که لبخند و رضایت خدا و فرشتگان به همراهش بود.

چه ماهی‌ست این ذی‌الحجه…

هم دل‌ها به میعادگاه الهی می‌روند، هم عشق، در لباسی از بندگی تجلی می‌یابد.

روز ازدواج، نه فقط یک جشن زمینی، که سالروز ازدواجی‌ست که ساده بود، اما آسمان را به احترام وا‌داشت.

کاش یاد بگیریم که عشق یعنی سادگی، یعنی همراهی، یعنی بندگی خدا در کنار کسی که قلبت در آینه چشم‌هایش آرام می‌گیرد. کاش بدانیم که ازدواج یعنی یکی شدن، با مهری بی ادعا! پاک و مطهر.

باشد که جوانان ما نیز الگو بگیرند و به دور از چشم و همچشمی و تجملات، عشق و ازدواج را مقدس بدانند، و خانه‌هایشان را با صداقت بنا و زندگی‌شان را با یاد خدا به مدد بانوی آب و پدر خاک شروع کنند.

خدا کند: دل‌هایمان چون دل امام علی و حضرت فاطمه، پاک باشد و پیوندهایمان رنگ خدایی بگیرد…

و عشقمان، همچون طواف کعبه، دور محور نور بگردد…

#به_قلم_خودم

#سُمیه_خانوم_ام_الحسین