عاشورا پایان نیست، آغاز است.
اگر تصمیم با من بود، دههی دوم محرم را باشکوهتر و پُرشورتر از دههی نخست برگزار میکردم؛ چرا که اصل مصیبت و اوج اندوه و غربت اهل بیت (علیهمالسلام) تازه از شب یازدهم آغاز میشود. مصیبت کربلا در عاشورا پایان نمیگیرد؛ بلکه تازه آغاز راهی پر از درد و مظلومیت است که از قتلگاه تا شام ادامه مییابد.
نمیدانم چرا چنین رسمی رواج یافته که از ابتدای محرم شور و هیجان عزاداری به اوج میرسد و با فرا رسیدن روز عاشورا، گویا همه چیز به پایان میرسد و حال و هوای عزاداری رو به خاموشی میگذارد. در حالی که مظلومیت حسین بن علی (ع) و اهل بیتش، پس از عاشورا تازه جلوهگر میشود؛ از غارت خیمهها و اسارت خاندان پیامبر (ص)، تا غربت حضرت زینب کبری (س) و امام سجاد، بیمار مصلحتی کربلا(ع) در کوچههای شام.
ای کاش فرهنگسازی شود تا این حقیقت در جانها جاری گردد و بدانیم که رسالت عزاداری، تنها به ذکر مصیبت در روز عاشورا محدود نمیشود؛ بلکه پیام عاشورا، در روزهای پس از آن، در مسیر اسارت و در خطبههای افشاگرانه اهل بیت (ع) به اوج خود میرسد. ای کاش از شب یازدهم تا هفتم سیدالشهدا (ع) و بلکه تا اربعین، شعلههای عزاداری همچنان افروخته بماند و با همان شور و شعور، راه و پیام امام حسین (ع) زنده نگه داشته شود.
محرم، نه ده روز، بلکه فصلی از تاریخ است که هر روزش حامل درسی نو و هر شبش سرشار از پیامی تازه است.
کاش عاشورا را پایان نپنداریم، بلکه آغاز بدانیم؛ آغازی برای بیداری دلها، نهضت عقلها و احیای حقیقت در میان غفلتها.
بیایید شور محرم را به شعور پس از عاشورا پیوند بزنیم و نشان دهیم که دلهای ما تنها تا روز دهم نمیتپد، بلکه تا رسیدن کاروان اسرا به شام و بازگشتشان به مدینه، و تا قیام مهدی موعود (عج)، این ماتم و حرکت ادامه دارد.
✍🏻 سُمیه خانوم اُمالحسین
#طلبه_نوشت | #محرم
@TOLLABOLKARIMEH
فرم در حال بارگذاری ...
آخرین نظرات